In 1994 debuteerde de toneelregister Antoine Uitdehaag (Den Bosch, 1951) met de dichtbundel Levenslang vrij. Critici spraken van een eigen geluid van een typische parlando-dichter die zijn weemoed om het voorbije meestentijds in gevoelige, ondubbelzinnige bewoordingen uitspreekt. Uit de titel (De adem van de zaal) en de deeltitels (Initiatie, Repetitieruimte, In de coulissen) van deze tweede bundel blijkt al dat het in deze bundel gaat om 'toneelgedichten'. Je zou kunnen zeggen dat zich voor de ogen van de lezer één groot, spannend toneelstuk afspeelt, waarin zinnen zoals b.v. 'Spelen is genezen van teveel' zich onmiddellijk in het geheugen vastzetten. In de moderne Nederlandse poëzie zijn deze gedichten door hun onderwerp uniek te noemen. Omdat het moeilijk is uit deze bundel één gedicht te kiezen, ditmaal twee voorbeelden van Uitdehaags dichtertalent.