Radovan Karadzic staat terecht voor het Joegoslavië-tribunaal in Den Haag voor misdaden die hun weerga in het na-oorlogse Europa niet kennen. Hoe kon dit na het 'nie wieder' van 1945, toch gebeuren? Karadzic, een boom van een kerel met een grote kuif, was ooit een joviale, vriendelijke man. Hij studeerde psychiatrie in Sarajevo, en in het buitenland (Denemarken en New York). Hij publiceerde dichtbundels en gokte graag in casino's. Bijna dertig jaar leeft, woont en werkt hij in Sarajevo en heeft er vrienden, ook onder moslims. Maar wat gebeurt er vervolgens met deze man, dat hij nu wordt beschuldigd van genocide en moord? Hij keert zijn stad de rug toe. En laat tanks, mortieren en sluipschutters schieten op de mensen die ooit zijn buren waren, zijn patiënten, zijn collega's. Hij hitst de Serviërs op om alle niet-Serviërs uit de door hem geclaimde delen van Bosnië te verdrijven. Etnische zuivering, noemt hij het. In de praktijk is het niets anders dan foltering, verkrachting, massamoord. Hoe kan hij in zichzelf de rechtvaardiging vinden voor het verwoesten van honderdduizenden mensenlevens? Aanklacht Massamoord geeft voor het eerst een samenhangend, indringend beeld van het leven van Karadzic. Minutieus gaat het boek de stappen na die hij in zijn leven heeft gezet. En die hem hebben gevormd tot de man die zich nu moet verantwoorden voor het verwoestende spoor dat onder zijn leiding door Bosnië is getrokken. Dertien jaar wist hij uit handen van justitie te blijven, totdat hij in juli 2008 in Belgrado werd gearresteerd. Sindsdien verblijft hij in de Scheveningse gevangenis. Wat valt er te verwachten van de strafzaak tegen Karadzic?