De personages in De echoïst hebben met de mythische nimf Echo gemeen dat ze worden verteerd door een onbeantwoord verlangen naar de ander, maar ze zijn vaak even narcistisch in het genotvolle verlangen ongrijpbaar te blijven. In De echoïst heeft Huub Beurskens oude en nieuwe verhalen verweven tot een unieke compositie, waarin het gonst van sensueel gefluister, waarin landschappen en tijden vanzelfsprekende verbintenissen aangaan en figuren telkens in andere gedaanten opduiken. Zo ontmoeten we de mismaakte jongen die naar Rome reist in de veronderstelling dat hij een engel is, de campingpianist aan de Adriatische Zee en de jongeman die een voorschot op een kinds bejaardenbestaan neemt. Daarnaast vertellen een smoorverliefde maraboe en een konijn dat naar de erkenning van zijn vader snakt hun smachtende verhaal. De echoïst is een nieuw hoogtepunt in het werk van Huub Beurskens. Door de lichtvoetige toon en het aanstekelijke vertelplezier is De echoïst bovenal een gul boek: zinnelijk en grotesk, melancholiek en vol verlangen.