'Marga Minco heeft in de eerste plaats opnieuw een goed, persoonlijk en beheerst verhaal geschreven over en voorbij het welhaast ontilbare onderwerp dat bij uitstek het hare is. Misschien heeft ze zichzelf deze keer zelf overtroffen. In elk geval is Dee "lazen brug geladen met een aanzienlijke poëtische kracht' 'Alles lijkt bij haar, zonder psychologisch gewroet, als vanzelfsprekend te verlopen; haar stijl levert daardoor steeds een bijzonder en dramatisch contrast op met het navrante onderwerp. De haast lakonieke benadering van juist precaire gebeurtenissen heeft ook in De glazen brug een paar prachtige staaltjes opgeleverd' 'En dan: Minco's understatement. Dit valt vooral op bij de beschrijving van de meest aangrijpende gebeurtenissen: Stella's ervaring in het joodse schooltje, haar liefde voor Carlo, haar vlucht over het dak, de handtastelijkheden van de wegbrenger. Dat blijft je bij, is niet opgesloten in een web van overwegingen en daardoor helder en strak als een vrieslucht' 'We moeten teruggaan tot 1957, het jaar waarin De nacht der Girondijnen van Jacob Presser verscheen, om een boekenweekgeschenk van een dergelijk hoog niveau te vinden' 'Nog meer dan in haar andere werk versnippert Marga Minco het verhaal zo dat alles maar heel geleidelijk boven water komt. Met argeloos raffinement wekt zij verwachtingen die pas vele pagina's later worden ingelost. Zonder noemenswaardige overgangen springt zij van heden naar verleden en terug en het is aan de lezer om de verbindingen te leggen. Op de achtergrond van het verhaal verschijnt langzaam een patroon van dingen die niet of nauwelijks worden genoemd, maar waar liet wel op blijkt aan te komen. Marga Minco is in deze novelle weer een meester in het toedekken van feiten en gebeurtenissen, nadat ze eerst een tipje van de sluier heeft opgelicht'