‘Het is een omarming, een liefdevolle aanraking die je diep kan ontroeren, terwijl je denkt stel je niet aan er is niets om je door te laten ontroeren. Wat er is, is er altijd al, de luchten, de wolken, de duinen, ze zijn er altijd, waarom ben je nu plots ontroerd? Het gaat voorbij het denken, het is iets wat je draagt, diep van binnen en ruim van buiten. Iets wat van jou is, iets wat je zelf bent, onwezenlijk en zó wezenlijk. Het is je zichtbare en je onzichtbare wezen, groots om en in je.’ (blz. 89) Is het eerste boek van Marijtje van der Horst, de dood legt Liefde bloot, de neerslag van een zoektocht na een groot persoonlijk verlies, het sterven van haar grote liefde, de glimlach in mijn achterhoofd is een ode aan de scheppende, dragende kracht van de liefde, die een hoofdletter heeft gekregen. Dit boek is een getuigenis van hoe het leven kan verlopen na een diepgaande ervaring die een omwenteling veroorzaakte. Hoe dankbaarheid en rijkdom, verwondering en diepe vreugde gevonden worden in de ‘gewone dingen’ van het leven. Dat uiteindelijk alles Liefde blijkt, de enige echte drijfveer en antwoord. De glimlach in mijn achterhoofd presenteert grote levensvragen op een benijdenswaardig luchtige manier. Marijtje van der Horst (1950) zoekt in woord en beeld naar de essentie van schoonheid, waarheid en goedheid. Ze verwijst naar het grote mysterie in onszelf, de Liefde, die ons draagt en inspireert, ons kracht geeft om met het leven te dansen en te lachen, ons voortdurend vraagt om een geheel eigen antwoord op het leven dat ons ‘overkomt’. Dit ik zit mijn geluk te proeven op een bankje in het riet niemand die me ziet ik proef: Dit is het en meer is er niet