Zorro is oud geworden. Zijn masker gooit hij weg en hij begint gedichten te schrijven. Hij dicht over oude en nieuwe liefdes, over verlangen, oorlog en strijd. Over alles wat hij tegenkomt zonder paard, zonder zwaard en zonder penis. Hij luistert naar zaken waar anderen hun neus voor ophalen, zoals de zwart-wittelevisie in een schuur. 'De tuin die door mij reist, trekt haar schaduw aan. Ik ben een begraafplaats voor kleuren.' Alleen het schrijven van een gedicht over de zon blijft hij eindeloos uitstellen. In de herfst van zijn bestaan is Zorro een filosoof, wie niets anders rest dan zijn gedachten op papier te zetten. De herfst van Zorro is een sprankelende, lichtvoetige poëziebundel over het uur der waarheid.