Kualid leeft met zijn moeder en grootvader aan de rand van Kabul, een stad die bestuurd wordt door de Taliban en verscheurd is door de oorlog tegen de moedjahedien. Hij is tien jaar oud, kijkt kwiek uit zijn ogen en brengt de dag door met het dichtstoppen van gaten in de weg naar Jalalabad, in de hoop dat hij van vrachtwagenchauffeurs een paar munten toegeworpen krijgt. Kualid heeft, net als ieder kind, een levendige fantasie - tenminste, zo levendig als de fantasie van een kind dat in een oorlogsgebied woont kan zijn... Er is echter iets dat hem dwarszit: hij droomt nooit. Hij heeft wel eens dagdromen als hij wakker is, maar dat zijn, zoals Said zegt om hem te pesten, 'slechts gedachten'. Maar in zijn slaap kan Kualid niet dromen.