De wereld van filmsterren, glamour en het witte doek was de wereld waarin Natalie Hartgers opgroeide. Ze zag alle nieuwe films als eerste, was een wandelend filmcitatenboek en had in plaats van behang filmposters aan de muur. Ze behoort tot de laatste generatie van het Varossieau Theater dat in Almelo 71 jaar lang films vertoonde. Dat is langer dan welke bioscoop in Almelo dan ook. De bioscoop werd aangekocht door haar overgrootvader wiens vrouw voor de Hugenoten Frankrijk was ontvlucht; een film op zich! Er waren goede tijden, maar er waren ook de crisisjaren, de Tweede Wereldoorlog en de opkomst van de homevideo, waardoor de familie Hartgers moeite had het hoofd boven water te houden. Maar wat het Varossieau Theater in leven hield, waren de mensen die van de bioscoop hielden en die er hun ziel en zaligheid in stopten. De leden van de familie Hartgers waren karakteristieke mensen en dat waren de personeelsleden ook. De geschiedenis van het Varossieau Theater en van de mensen die ermee verbonden waren, is net zo spannend als een film: ruzie met een graaf, onderduikers in de kast, brand en diefstal, een baby die handschoenen moest dragen omdat het zo koud was en een Engelse aanbidder. In ‘De laatste akte’ wordt de geschiedenis van het Varossieau Theater verteld door de achterkleindochter van Andries Hartgers, de man die een oude bioscoop kocht en er het Varossieau Theater van maakte. En die ware geschiedenis blijkt vaak kleurrijker dan de films die er gedraaid werden!