De bundel Annunciaties van Stefan Hermans bekommert zich ogenschijnlijk niet om structuur en indeling: de gedichten lijken op zichzelf te staan. Toch zijn er telkens terugkerende verwijzingen - aankondigingen en herinneringen - die de gedichten onderling verband geven. Een verband dat even logisch en ongrijpbaar is als de seizoenen van het leven: liefde, geboorte, ouderdom. Maar huiselijk zijn deze gedichten niet te noemen, daarvoor is Hertmans' blij te nieuwsgierig en zijn dichterlijke greep te groots. En wat er precies in de titel van de bundel wordt aangekondigd, is ook allerminst eenduidig aan te geven. Misschien is het het leven zelf, of iets anders dat zich al voltrekt terwijl het lijkt of het nog wordt uitgeprobeerd.