Reinjan Mulder in NRC Handelsblad: 'Alleen al het korte hoofdstuk waarmee het verhaal besluit verdient het wat mij betreft om binnen twee weken klassiek te zijn.'Hans Warren in de Provinciale Zeeuwse Courant en andere grote provinciale dagbladen: 'Weerborstels is een uitbundig, en indringend verhaal dat zich op verschillende niveaus laat lezen. Het is moeilijk een beter propagandamiddel te bedenken voor het Nederlandse boek in het algemeen, de literatuur in het bijzonder, De tandeloze tijd meer in het bijzonder.'Arnold Heumakers in de Volkskrant: 'Onuitputtelijk als het leven zelf is de voorraadkamer waaruit A. E Th. van der Heijden de stof haalt voor zijn romancyclus De tandeloze tijd. Na een proloog, drie dikke delen en een vierde deel in aantocht blijkt er toch nog van alles te zijn overgeslagen, bewaard voor later. Voor het boekenweekgeschenk van dit jaar bijvoorbeeld.''Het aantrekkelijke van deze novelle is dat zij in kort bestek laat zien wat de kracht uitmaakt van de hele cyclus. De tandeloze tijd is een geslaagde combinatie van een panoramisch tijdsbeeld en een zeer persoonlijk literair gevecht tegen de vergetelheid. Van der Heijden maakt poëzie van een privégeschiedenis die daardoor in het gevecht tegen de tijd, de tandeloze evengoed als de verwoestende, niet zonder kansen blijft.''Dat is in de eerste plaats een kwestie van stijl. Van der Heijden beschikt namelijk ook nog over een tweede voorraadkamer, gevuld met verrassende volzinnen, metaforen en lyriek, waaruit eveneens royaal wordt geput.''Van der Heijden schrijft zijn personages uit hun nederige schulp en plaatst hen in het volle licht waardoor ze voor de lezer onvergetelijk worden.''In de slotpassage van de novelle wordt die poëzie volledig zichtbaar, in de wonderschone beschrijving van Robby's laatste rit in het duister, die tegen een boom ten einde komt, waarna een wieldop ongeschonden het wrak verlaat.''In deze gave wieldop balt het verhaal zich samen. Het voorwerp wordt een metafoor voor het verhaal en voor de hele cyclus. De onmiddellijk erop volgende slotzin ("Hij is niet dood") klinkt nu volstrekt logisch, want de schrijvende verbeelding heeft de dode op papier inderdaad een nieuw leven gegeven.