Woutertje Pieterse is een fijngevoelig jongetje met een dichterlijke inborst. Hij komt voortdurend in conflict met het kleinburgerlijke milieu waarin hij opgroeit. Multatuli geeft een bijzonder intieme en ontroerende inkijk in de gedachtewereld van een kind. Woutertje Pieterse verscheen oorspronkelijk als een serie schetsen in de bundels Ideeën, die verschenen tussen 1862 en 1877. Multatuli had het nooit bedoeld als roman, maar zijn echtgenote bundelde de schetsen en publiceerde het werk in 1890, drie jaar na zijn dood. De roman groeide uit tot een van zijn meest gewaardeerde en gelezen werken. Het boek wordt uitgeleid door Dik van der Meulen, die voor zijn biografie van Multatuli in 2003 de AKO-literatuurprijs ontving. Multatuli (Eduard Douwes Dekker, 1820-1887) wordt beschouwd als de beste prozaïst die Nederland tot nog toe heeft voortgebracht. In zijn Ideeën combineerde hij grafschriften, essays, een toneelstuk en een roman tot een wonderlijk geheel. Max Havelaar en Woutertje Pieterse behoren tot de canon van de Nederlandse literatuur.