A Dieu, ons kind van ons. Als ouders van onze gehandicapte dochter zien wij ertegenop en tegelijk naar uit om dat tegen haar te zeggen: tot ziens bij God. Wij weten ons met haar gebrokenheid soms geen raad en zien uit naar het moment van haat, heelheid. Soms willen wij haar nu al wel In de komende tijd plaaten. Er is niet ons ouder worden een nieuwe fase aangebroken, merken we. Wij moeten leren out onze dochter los te laten en nadenken over de tijd dat wij er niet meer zijn. Maar voor die tijd zijn we wel eens bang. Wij hopen en bidden dat, als wij de energie niet meer hebben of er niet meer zijn, er anderen zijn die en-voor kiezen haar lief te hebben.