De wereldberoemde Sloveense psychoanalyticus en cultuurtheoreticus Slavoj Zizek neemt ons aan de hand van beroemde filmfragmenten mee naar de diepste krochten van de menselijke psyche. Met aanstekelijk enthousiasme laat Zizek zijn - sterk (post)psychoanalytisch gekruide - denkbeelden los op diverse films. In welke mate kennen filmmakers het on(der)bewuste component van hun eigen creativiteit? En in welke mate draagt deze component bij aan het succes van de films?